หลังจากสมบุกสมบันอยู่อเมริกานานถึง 17 เดือน ดูเวลาตกฟากสัมพันธ์กับการเคลื่อนของดวงดาว (นี่ก็เพ้อเจ้อ) ก็ได้ฤกษ์กลับมาเยี่ยมบ้านซักที ช่วงนี้โดนกักตัวอยู่ใน State Quarantine เหงามากเลยตัดสินใจนั่งรำพึงรำพัน เอ้ย reflect ว่าเสียเงินไปเรียนเมืองนอกอยู่ปีกว่าๆได้อะไรกลับมาบ้าง ขอพื้นที่ 2 ย่อหน้าในการปูเรื่อง ความจริงแล้วเป็นคนที่มี confidence กับ self-acceptance ต่ำมากโดยเฉพาะเรื่องเพื่อน ตอนเรียนมัธยมก็โดนเพื่อนจับกลุ่มกันแบน คนอื่นอาจจะสนุกที่สุดในชีวิตแต่สำหรับฉันถือเป็นเสมือนยุคมืดของการเข้าสังคมเลยก็ว่าได้ ตอนทำงานก่อนมาเรียน MBA ก็โดนเพื่อนร่วมงานในทีมพากันแบนอีกรอบ เลยเป็นตราบาปติดตัวว่า คิดวนไปวนมาว่ากุมีปัญหาอะไรหรือเปล่าฟะ ถึงได้มีปัญหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ว่าจะพยายามปรับปรุงตัวเองแค่ไหนก็ตาม โอเค จบการดราม่า หลักๆที่ตัดสินใจมาเรียนที่ Kellogg เพราะว่าอยากพัฒนา social skills ของตัวเอง ภาษาชาวบ้านคือ เข้าสังคมยังไงไม่ให้คนเกลียด อันเป็นที่มาของ post นี้ ซึ่งเขียนในวันที่แผลใจหายสนิทแถมมาด้วยความมั่นใจอีกหนึ่งกระบุง (เบาได้เบาลู้กกก) Blend In Difficulty Level ของดีของการมาเรียน MBA ที่อเมริกาก็คือ จะทำให้เจอคนมากหน้าหลายตาหลายเผ่าพันธ์จากทุกมุมโลก แต่ก็ทำให้คนไทยที่ไม่เคยออกไปอยู่นอกประเทศเลยอย่างฉันเกิด culture shock, lauguage shock ไปตามๆกัน ตอนไปดูโรงเรียนที่ Duke ...

Read More »