โพสต์นี้เป็นภาคต่อของโพสต์ ‘เส้นทางสู่ความฝัน ฉันจะไป Top U’ (เพื่อความต่อเนื่อง ใครยังไม่ได้อ่านก็คลิกที่ link นี้ได้เลยค่ะ) ป.ล. ภาพในโพสต์นี้จะคุณภาพแย่หน่อยเพราะมาจากกล้องมือถือล้วนๆจ้า ย้อนกลับไปในวันที่ 13 Dec 2018 เวลาสามทุ่ม ตัวฉันที่นั่งปักหลักอยู่ที่ร้านไอติมอยู่กับแฟนเพื่อรอโทรศัพท์จาก Duke Fuqua (Fuqua คือชื่อ business school ที่เป็นของ Duke University) ธรรมเนียมของการตอบรับเข้าเรียนของ Top U คือจะมีหนึ่งใน Admission Committee ขอเรียกว่า Ad Com โทรมาหาผู้สมัครเพื่อคอนแกรตกับเจ้าตัวโดยตรง ทำให้วันนั้นจะลุ้นกันมากว่าจะมีโทรศัพท์เข้ามาหรือไม่ เนื่องจากเวลาบ้านเราต่างกับที่อเมริกาประมาณ 12-13 ชั่วโมง เราจะได้รับสายตอนดึกๆในวันที่ทางโรงเรียนบอกว่าจะประกาศผล แม้ว่าวันก่อนหน้า ฉันจะได้ offer จาก Kellogg มาการันตีว่าได้ไปเรียนต่อแน่ๆแล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะ Fuqua School of Business เป็นที่ที่ฉันอยากเข้าไปเรียนมากจริงๆ พอมีเบอร์ +1 จากอเมริกาโทรมาปุ๊บเลยต้องตั้งสติรับโทรศัพท์ด้วยความสุขุม สมกับที่เค้าคัดเลือกให้เข้าไปเรียน Ad Com: Hi. May ...

เคยมีความฝันไหม แล้วถ้าฝันนั้นอยู่ไกลจนไม่แน่ใจว่าจะเดินไปถึงวิธีไหน เป็นคุณ จะทำอย่างไร ความฝันทั้งชีวิตของฉัน คือการได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ บางคนอาจมองว่าเป็นเรื่องไม่ยาก แต่มันจะไม่ง่ายเลยสำหรับคนที่ไม่ได้มีทุนทรัพย์ที่พร้อมหรือไม่ได้มีต้นทุนชีวิตที่ดีแบบฉัน (ตายล่ะ เริ่มต้นได้ดราม่ามาก แต่อีกสองบรรทัดก็กลับมาคอมมาดี้แล้ว) ความฝันนี้ทำให้ฉันตั้งใจฝึกฝนภาษาอังกฤษอย่างหนัก ตอนนั้นแค่คิดแบบตื้นที่สุดว่าจะไปเรียนเมืองนอกได้ก็ต้องพูดภาษาเค้าได้ก่อนใช่ไหมล่ะ ประกอบกับพ่อแม่ของฉันที่สนับสนุนด้านภาษามาตั้งแต่เล็ก (คือทำอะไรไม่ได้ขอให้มันคุยกับคนอื่นรู้เรื่องเป็นพอ) คอยส่งให้เรียนพิเศษทั้งภาษาไทย อังกฤษ ตามขอบเขตของกำลังทรัพย์ที่มี จนกระทั่งโตถึงระดับหนึ่งฉันก็คิดได้ในที่สุด (ด้วยความงก) ว่า การเรียนพิเศษคือการเสียเงินโดยใช่เหตุ เรียนจาก dictionary เอาล่ะกัน จากนั้นก็บังคับเพื่อนให้เอา application dictionary ของมันมาลงในเครื่องตัวเองทันที (ทำไมมันชั่วแบบนี้เนี่ย) ฉันเคยสอบในโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยน AFS (สมัยก่อนดังมากนะโครงการนี้) ได้ไปเรียนที่อเมริกาแต่ต้องจ่ายเองเป็นแสนบาท ตอนนั้นไม่มีตังค์ก็เลยอดไป เลยจำฝังใจว่า ถ้าไม่มีตังค์จะไปเรียนต่างประเทศต้องได้ทุน ซึ่งคนได้ทุนต้องไปผู้ที่มีผลการเรียนดี ฉันเลยตัดสินใจก้าวสู่เส้นทางสายเนิร์ด ใช้จิตวิทยาหลอกเพื่อนให้กลัวจนทำข้อสอบไม่ได้เพื่อทำให้ฉันได้เกรดดี (ล้อเล่นนะ) จนกระทั่งตอนเรียนจบ ฉันได้ทุน กพ. และทุนจากที่มหาลัยไปเรียนต่อต่างประเทศตามที่หวัง แต่พอถามตัวเองว่าโอเคมั้ยกับ 7 ปีที่จะไม่มีรายได้และพอจบมารายได้ก็อาจไม่พอที่จะทำให้ครอบครัวสบายได้ในระยะเริ่มต้น ดังนั้นการสละทุน จึงเป็นคำตอบของฉัน 4 ปี หลังจากนั้นหมดไปกับการเติบโตในสังคมทำงาน เห็นเพื่อนๆที่ทำงานเดียวกันเริ่มต้นสมัครมหาลัยระดับโลก (หลังจากนี้จะขอเรียกว่า Top U) ก็ได้แต่อิจฉา (ไม่อยากจะยอมรับเลย แต่นิสัยไม่ดีแบบนั้นจริงๆล่ะ) ...

หลังจากผ่านด่านอรหันต์ของ GMAT มาได้ (สามารถตามอ่านความรันทดได้ที่ ‘GMAT ข้อสอบที่ใช้ความพยายามอย่างเดียว อาจไม่พอ…‘) ต่อไปก็ถึงคราวโจทย์เก่าอย่าง TOEFL ที่เคยสอบเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ตอนนี้คะแนนเก่าจึงหมดอายุไปแล้ว (หลายคนอาจสงสัย นับตั้งแต่ครานั้นเมิงยังไม่ไปเรียนต่ออีกหรืออออ) นั่นหมายความว่า จงไปเสียเงินสอบใหม่ซะดีๆ ปูพื้นเล็กน้อย TOEFL หรือ Test of English as a Foreign Language เป็นข้อสอบที่ผู้ที่จะเรียนในมหาวิทยาลัยต่างประเทศส่วนใหญ่ต้องสอบ เป็นเครื่องการันตีว่า เรียนไหวนะจ้ะ นู๋รู้ภาษาปะกิต รวมถึงคนที่มุ่งหวังจะสมัครเรียนต่อปริญญาโทในสาขา MBA อย่างฉัน หากไม่เคยเรียนต่างประเทศหรือเรียนในโครงการ international มาก่อน ก็จงไปเอาคะแนนมาประกันตนซะ! (อันนี้ขอให้เช็คเงื่อนไขกับมหาลัยในดวงใจว่าต้องยื่นคะแนนหรือไม่ เรียน inter แล้วต้องสอบไหม แต่ปกติเท่าที่รู้ไม่ต้องค่ะ) ส่วนคะแนนที่ต้องทำให้ได้จะเป็นเท่าไหร่นั้น ก็ขึ้นกับว่ามหาลัยในดวงใจของท่าน โหดร้ายขนาดไหน ปกติแล้วมหาลัยปกติทั่วไปขอคะแนน TOEFL ที่ 80 (เต็ม 120) ขึ้นไป มหาลัย Top100 ของอเมริกาขอ 100 ขึ้นไป (บางที require ...

แรกๆจะเป็นการปูพื้นฐานให้คนไม่รู้จัก GMAT ค่ะ ใครเชี่ยวชาญหรือกำลังทรมานอยู่เชิญ scroll down ไปหาสาระได้ที่สองหัวข้อสุดท้ายเลยจ้า GMAT คืออะไร? GMAT ย่อมาจาก Graduate Management Admission Test เป็นข้อสอบที่ผู้ที่จะไปเรียนต่อ MBA (Master of Business Administration) หรือปริญญาโททางด้านบริหารธุรกิจที่ต่างประเทศ ต้องสอบกันทุกคน (มหาวิทยาลัยในไทยจะใช้ข้อสอบต่างหาก เช่น CU-BEST ของจุฬาลงกรณ์) ถึงแม้จะเป็นแค่หนึ่งในส่วนประกอบของการสมัครเข้าเรียน MBA (นอกจากนี้ยังมี TOEFL/IELTS, resume, essay, recommendation letter ฯลฯ) แต่เหล่าผู้ที่ประสงค์จะเรียน MBA ก็ยอมรับโดยทั่วกันว่าอี GMAT นี่แหละ ‘หฤหรรษ์’ สุด ข้อสอบที่ถูกสรรค์สร้างมาเพื่อทรมานใจคนจะไปเรียน MBA เรื่องสยองสามพยางค์ที่เหล่าผู้ที่จะสมัครเรียน MBA (นับจากนี้ขอเรียกว่า MBA candidate) จะต้องเจอ คือคำถามว่า ได้คะแนน GMAT เท่าไหร่? บางทีก็อยากจะหันไปร้องไห้ใส่หน้าแม่งเลย ถามมาได้ทำร้ายจิตใจอันบอบบางมาก มันปานนั้น? ปานนั้นจริงๆ GMAT ถูกออกแบบมาเพื่อเป็นข้อสอบมาตรฐานที่ใช้วัดความรู้ความสามารถของผู้สมัครเรียน ...

ด้วยปณิธานที่จะดูแลแม่ให้ดีแทนพ่อ แปรเปลี่ยนมาเป็นโปรเจคพันล้าน “#HangOutWithMom” (แกจะเว่อร์ไปไหน) แหม มือใหม่หัดดูแลแม่เต็มตัว ขอแฮชแทคอินเทรนด์กะเค้าหน่อยนะ สโลแกนของโปรเจคเราคือ หนึ่งอาทิตย์หนึ่งกิจกรรม คือหา 1 กิจกรรมทำร่วมกับหญิงแม่ทุกอาทิตย์ สำหรับกิจกรรมแรกในรอบปีคืออะไรนั้น ขอใบ้จากภาพนี้ ถูกต้องค่า พาแม่ไปกินนั่นเองงงง สืบเนื่องจากที่พี่ที่ทำงานแนะนำให้สั่งอาหารกล่องจากร้าน Delibites ไปเลี้ยงแขกในงาน ตอนแรกก็งงว่าร้านไหนไม่กล้าสั่ง พอไปหาในเว็บเลยได้รู้ว่าเป็นแบรนด์ของหวานของร้านเพลินแถววิภาวดี ราคาประมาณกล่องละ 40 บาท ไม่แพงมากและอร่อยจนแขกหลายคนเก็บกลับบ้าน วันนี้เลยนัดกับแม่อดข้าวกลางวันมาตะลุยกินเค้กที่นี่ซักหน่อย ไหนๆก็มาแล้ว เสียตังค์แล้ว ถือโอกาสรีวิวซะเลย (วิญญาณอาจารย์ยิ่งศักดิ์เข้าสิง) ร้าน Delibites อยู่หน้าร้านเพลินเลยค่ะ ไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่ไปอยู่สิงคโปร์ปีที่แล้ว กลับมาอีกทีตกแต่งร้านจนจำไม่ได้ มาดูบรรยากาศร้านเค้กกัน คนเดินเข้าออกเรื่อยๆ มาคุยงานก็มี พาครอบครัวมานั่งกินของว่างเล่นๆก็มี หลังจากจับจองที่นั่งก็ได้เวลาสำรวจของกิน สายตาไปหยุดอยู่ที่ตู้อาหารลดความอ้วน กลืนน้ำลายสามอึก เดี๋ยวค่อยไปตีแบตเอาออกละกัน สั่งเค้กแล้วจะขาดเครื่องดื่มได้ไง ที่นี่มีตั้งแต่กาแฟ นมปั่น ยันช็อคโกแลต ว่าจะหัดกินกาแฟอยู่พอดี สั่งเสร็จซักพัก เหยื่อ เอ้ย คุณสำลีก็มา ถูกหลอกมาให้เป็นเพื่อนคุยเล่นกับหญิงแม่นั่นเอง ตัวอย่าง topic ที่คุยกัน หญิงแม่: สินสอดแม่คิดเบาๆ 4 ล้าน สำลี: ...

ยี่สิบห้าปีที่แล้ว ตอนที่พวกเรายังอยู่ที่บ้านหลังเก่า พ่อพาฉันไปเดินเล่นในหมู่บ้านทุกเย็น เรามักเดินกันไปถึงคลองที่ผ่านกลางหมู่บ้าน ชะโงกดูแล้วพบว่าน้ำสกปรกมาก พ่อถาม “ดูสิ น้ำสะอาดขึ้นหรือยัง” เขาสัญญากับฉันว่า เราจะเดินไปดูคลองด้วยกัน จนกว่าน้ำจะสะอาดขึ้น พ่อพาฉันไปสวนสัตว์ทุกอาทิตย์ เพียงเพราะฉันอยากไปดูช้าง พ่อนั่งดูการ์ตูนเรื่องเดิมซ้ำๆเป็นเพื่อนฉันเป็นร้อยๆรอบ จนพ่อร้องเพลงได้ เมื่อคุณครูแจ้งมาว่าฉันอาจต้องซ้ำชั้น แม้จะเหนื่อยจากงาน พ่อกลับมาสอนหนังสือให้ฉันทุกวันจนฉันสอบผ่าน พ่อสอนฉันเสมอว่า ทำให้ดีที่สุด ผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงก็ช่างมัน หลายครั้ง ฉันถามตัวเองว่า ทำไมต้องตั้งใจเรียน ทำไมต้องอดทนอ่านหนังสือมากมายขนาดนี้ แต่ในวันรับปริญญา พ่อ เดินเข้ามาตบบ่าหนักๆแล้วบอกฉันว่า “พ่อภูมิใจในตัวเจนมากที่สุด” วินาทีนั้น ทำให้ฉันตระหนักได้ว่า ที่ฉันทำมาทั้งหมดเพราะอะไร พ่อมักจะเอารูปที่ครอบครัวเราถ่ายด้วยกันสี่คนวันที่ฉันรับปริญญามาดูอยู่บ่อยๆ แล้วนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว เมื่อฉันเริ่มทำงาน ทุกครั้งที่ท้อ หมดกำลังใจ มีพ่ออยู่เคียงข้าง ให้คำปรึกษา ให้กำลังใจ แม้กระทั่งตอนที่ตัวพ่อไม่สบาย เจ็บเจียนตาย พ่อบอกฉันว่า พ่อไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นกังวล ฉันได้โอกาสไปทำงานต่างประเทศ พ่อบอกให้ไปตามความฝัน ไปสร้างอนาคต อย่าลังเล ไม่ต้องห่วงทางนี้ ทุกครั้งที่โทรไป คำพูดที่ได้ยินเสมอก่อนจะวางสาย คือให้ดูแลตัวเองดีๆ และพ่อรักลูกมาก แม้อาการจะทรุดแค่ไหน พ่อไม่ให้ใครบอกฉัน เพียงเพราะเป็นห่วงว่าลูกจะเป็นกังวล ในวาระสุดท้ายของชีวิต คำขอเดียวของพ่อคือ ให้ดูแลแม่และดูแลน้องให้ดี ...

สวัสดีค่ะ วันนี้เป็นวันเกิดคุณสำลี แต่ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน… by the way… คุณสำลี แฟนอิฉันเอง   เมื่อวานฮีก็ออกไปแรดกับเดอะแก๊ง ทิ้งอิฉันให้เปลี่ยวอยู่คนเดียว ฮีบอกไปผับ ถามชื่อผับอะไร แม่จะให้สายตามไปเฝ้าเผื่อป๋าพากิ๊กไปดิ้น ฮีบอกผับอยู่ย่านพระรามเก้า ชื่อ .. ส้มตำป้าจิต .. ท้าอีก ส่งคนไปดูได้ (=*=)   เรื่องหนีแรดของฮีพักไว้ก่อน วกกลับมาประเด็นร้อนที่เราจะพูดถึงกันในวันนี้ ทีมรักลิเวอร์พูด กับผู้ชายในดวงใจของฮี พี่เจิด เรียกซะบ้านนอก ตอนแรกที่ฮีเอ่ยชื่นชม ถึงกับต้องถามย้ำอีกที ใครฟะ พี่แถวบ้านนายหรอ (บ้านคุณสำลีอยู่ลพบุรี เลยไม่ถือว่าอยู่ในเมือง) อ๋อ พี่เจิด Gerrard เรื่องของเรื่องคือ ปีนี้ พี่เจิดลาออกจากลิเวอร์พูลแหละ โอ้ย มิตรรักแฟนบอลแถวนี้แทบคลั่ง ฮีคร่ำครวญอยู่เป็นอาทิตย์ วันที่พี่เจิดเตะในบ้าน (คือเตะในสนามของลิเวอร์เอง เรียกทีมเหย้า) ครั้งสุดท้าย ฮีไม่สามารถหยุดโพสต์เฟสบุ๊คถึงฮีโร่ได้ กุรู้แล้วววววววววววว เต็มฟีดกุไปหมดเลยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขนาดรูป Cover เฟสฮี ยังเป็นพี่เจิด ตรูยังไม่เคยขึ้นเลยนะเฟ้ย Cover เนี่ย อีพี่เจิด ลงมาเลยยยยย ...

เนื่องในวันที่ 30 พฤษภาคม นี้ เป็นวันเกิดคุณสำลี ลี ลี ลี ลี (เอคโค่หน่อยเพื่อความอลัง) ดิฉันซึ่งเป็นผู้ชิงตำแหน่งแฟนตัวอย่างเกิดกลุ้มใจอย่างหนักเพราะไม่รู้จะให้อะไรดี หนึ่งอาทิตย์ก่อนจะถึงวันเกิด ระหว่างไปเดินช็อปปิ้งอยู่ย่านดังของสิงคโปร์ (เดินอย่างเดียวนะ ซื้อไม่ลง) เห็นกระเป๋าเดินทางที่คุณสำลีเคยบ่นอยากได้ไว้ใช้เวลาเดินทางกำลังลดราคา รีบกดโทรศัพท์ไปหาเจ้าตัวทันที ฉัน: นายจ๋า อยากได้กระเป๋าเดินทางอยู่ไหม ที่นี่กำลังลดอยู่ เหลือ xxx มีสี xxx กับลาย xxx แบบแข็ง แบบนิ่ม $@%!@#%@#%# (สาธยายไป  10 นาที) คุณสำลี: ไม่อ่ะ เดี๋ยวซื้อที่ไทย แค่นี้ก่อนนะ เล่นกะหมาอยู่ แกกกกกกกกกกกกกกกกกก ช่วยให้ความร่วมมือหน่อยได้ไหม วันต่อมา คราวนี้  message ไป ถึงคุณท่านจะเล่นกะหมา ก็จะได้มีเวลาตอบได้ ฉัน: นายยยยยยยยยย ช่วงนี้เห็นอ่าน e-book เยอะ อยากได้ kindle ไหม เราดูๆอยู่ มันมีรุ่นนี้ (ส่งภาพ) ฉัน: รุ่นนี้ เปิดไฟอ่านหนังสือได้ ...

เรียนวิศวะ ถามว่าเรียนยากไหม ฉันตอบให้ได้เลยว่ายาก กว่าจะผ่าน 4 ปีอันหรรษามาได้เลือดตาแทบกระเด็นเหมือนกัน บางที(ส่วนใหญ่)ก็ต้องกัดฟันเรียนวิชาที่ไม่ได้ชอบหรือมีความถนัดแข่งกับอัจฉริยะทั้งหลาย เกรดตอนจบออกมาของฉันค่อนข้างดี ทำให้ใครๆหลายคนมองว่า ฉันหัวดี เทพ เก่ง วันนี้จะเอาความจริงมาเล่าสู่กันฟังว่าจริงๆแล้วฉันเป็นคนธรรมดา หัวธรรมดาติดจะมึนๆด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ได้มาทั้งหมดนี้เกิดจากความมานะพยายามทั้งสิ้น ที่สำคัญคือ ที่มาของความมานะเหล่านั้นซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้

สถาบันที่ฉันติดโควต้าเข้ามาเรียนได้  (ขอใช้ชื่อว่าสถาบัน เพราะสถานที่ที่ฉันเรียนยังไม่ถูกเปลี่ยนเป็นมหาวิทยาลัย) อยู่ติดปลายนวมกรุงเทพ บางคนว่ากันดาร อยู่กลางท้องทุ่งนา ฉันขอเถียงสุดใจขาดดิ้น เพราะความจริงแล้วนั้น สถาบันของเรามีการคมนาคมที่ยอดเยี่ยมที่สุดในประเทศไทยแล้ว นอกจากขับรถส่วนตัว ยังสามารถนั่งรถตู้ รถเมล์ Airport link หรือจะนั่งเครื่องบินมาลงที่สุวรรณภูมิแล้วนั่งสองแถวต่อมาอีกนิดก็ยังได้ และที่เจ๋งที่สุดคือมีรถไฟผ่ากลางสถาบัน ยังจำความรู้สึกที่ใส่เสื้อช็อปสะพายเป้ยืนห้อยโหนอยู่ตรงทางขั้นรถไฟได้ (เพราะรถไฟมันฟรี คนเลยขึ้นเยอะจนเบียดเข้าไปไม่ได้) ตอนนั้นรู้สึกตัวเองเท่ชะมัด (คิดไปเองทั้งนั้น)