Series นี้จะขอเล่าย้อนไปถึงวัยเยาว์ครั้งยังเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย (เริ่มเขียน post รำลึกความหลังคล้ายคนแก่) ช่วงนี้ถือเป็น 4 ปีที่สนุกที่สุดในชีวิตของฉันจริงๆ ทำไมถึงเลือกเรียนวิศวะ แล้วทำไมถึงเป็นวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เป็นคำถามที่จริงๆไม่ค่อยมีใครถามฉันเพราะบุคลิกให้ ดูเหมือนจะเรียนได้ดี แต่จริงๆการเรียนวิศวะ ยิ่งวิชาที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานจริงๆ แต่ก่อนที่จะพรรณนาไปถึงความทุกข์ ฉันอยากจะท้าวความก่อนว่าทำไมฉันถึงได้กลายเป็นสาววิศวะไปเสียได้

แรกเริ่มของการขยับความสัมพันธ์เป็นคนรู้ใจ อะไรๆมันก็หวานชื่น แต่พออยู่ๆไป ธาตุแท้เริ่มออก ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะคนสองคน ไม่ได้เติบโตมาด้วยสภาพแวดล้อมเดียวกันเป๊ะๆ ความคิดและนิสัยย่อมแตกต่างกัน ตอนแรกที่เริ่มคบกับคุณสำลี ก็คิดว่าน่าจะไม่พ้น 3 เดือน (จากสถิติในอดีต) แต่อาจจะเป็นเพราะโตขึ้นแล้วรู้จักเปลี่ยนความคิด ปรับปรุงตัวเอง ทำให้สามารถคบกันมาได้ถึงปัจจุบัน หลักการที่เราใช้อยู่ร่วมกันคือ

คุณสำลีเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ได้หล่อขาวตี๋แบบสมัยนิยม ออกแนวคมเข้มเหมือนสมัยไทยเรายังรบกับพม่า ถ้านุ่งโจงกระเบนจะเข้ากับหน้าตามาก (เอิ่ม) คุณสำลี ไม่ได้ถือเป็นรักแรกพบ (ความจริงตกสเป๊กด้วยซ้ำไป) ฉันรู้จักนางในฐานะเพื่อนมานาน ก่อนจะขยับความสัมพันธ์ขึ้นมา หลายคนถามว่าทำไมถึงตกหลุมพรางของผู้ชายดำๆ เอ้ย ธรรมดาคนนี้ ฉันอยากจะบอกว่า ให้เรียกว่าตกหลุมพรางคงไม่ถูกนัก แรกๆนี่แค่สะดุดเฉยๆ หลุมคุณสำลีตื้นจะตาย เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะขุดจริงจังเท่าไหร่นัก แต่อยู่ไป หลุมนี้ยิ่งลึกขึ้นๆ เพราะพี่แกขยันขุดเหลือเกิน ถ้าถามสถานะตอนนี้คือโดนฝังกลบแบบไม่ได้ทิ้งจอบเสียมไว้ให้ ถึงอยากจะตะกุยขึ้นมาก็ช่างยากลำบากนัก นอกจากจะชอบเขียนแล้ว ฉันยังเป็นคนชอบอ่าน ที่ติดหงอมแงมตอนเรียนคือการ์ตูนตาหวาน นิยายรัก (กรี๊ด เขินนะเนี่ย) ซึ่งขัดกับภาพลักษณ์ภายนอก ที่คนชอบคิดว่าเป็นผู้หญิงฉลาด เก่ง แกร่ง ดูแลตัวเองได้ ยิ่งตอนอยู่มัธยมในโรงเรียนหญิงล้วน ผู้ชายก็ไม่เคยเจอ ยิ่งเพ้อเจ้อหนัก สเป๊กผู้ชายของฉัน ต้องเรียนเก่งกว่า กีฬาดีกว่า ทำงานได้เงินเยอะกว่า หน้าตาประหนึ่งญาติแบรด พิตต์ สูง หุ่นดี ร้องเพลงเพราะ เล่นดนตรีได้ มีเชื้อฝรั่ง (มันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า) ความคาดหวังสูงลิบ พอออกมาเผชิญโลกแห่งความจริง ผู้ชายในฝันไม่ได้พบเจอทั่วไปตามท้องถนน เพราะมันไปเป็นดาราหมดแล้ว ที่เหลือคือต้องมีข้อเสียไม่ก็เรื่องใดเรื่องหนึ่งหรือหลายเรื่อง ซึ่งเป็นธรรมดาของมนุษย์ ถามว่าตอนฝัน ตอนตั้งสเป๊กเคยหันกลับมาดูตัวเองไหม (สะอึก) เปล่าเลย อย่างที่ทุกคนเดาได้ ฉันไม่สวยตามสมัยนิยม ...

เนื่องด้วยฝันไว้ตั้งแต่เล็กๆว่าอยากไปเรียนต่างประเทศ แต่มิมีทุนทรัพย์ จึงจำเป็นต้องแข่งขันเข้าชิงทุนกับคนเก่งทั้งหลาย และปราการด่านแรกก็คือการสอบ TOEFL นั่นเอง (สำหรับคนที่อยากไปเรียนที่อเมริกา) พอสอบเสร็จก็โล่งงงงงงงงงงง นึกเสียดายว่าน่าจะสอบตั้งนานแล้ว มัวแต่ปอดแหก อยากจะแชร์ว่า อย่าไปกลัว ข้อสอบ…ยากอย่างที่คิด แต่ของอย่างงี้มันอยู่ที่ใจ สู้ไปเลย

ก่อนหน้านี้ ฉันมีชีวิตที่ใครหลายคนอาจอิจฉา ครอบครัวอบอุ่น มีพ่อแม่ ฉัน และน้องชาย ทั้งพ่อและแม่มีงานทำในบริษัทที่มั่นคง ฉันเพิ่งจบในสถาบันที่มีชื่อเสียง ด้วยเกรดเฉลี่ยค่อนข้างดี ได้รับการตอบรับให้เข้าทำงานในบริษัทข้ามชาติ และเพิ่งได้คบกับผู้ชายคนหนึ่งจริงจังเป็นครั้งแรก

หลังจากมีเพื่อนแนะนำเมื่อหลายปีก่อน และพี่ที่ทำงานให้ยืมมา(ดอง) ก็ได้ฤกษ์อ่านหนังสือที่ชื่อว่า “The Last Lecture” ซักที ประทับใจกับหนังสือเล่มนี้มาก ระหว่างอ่านก็ได้จดข้อคิดในการใช้ชีวิตที่ได้ไว้พอสมควร ขอคิดที่ได้สามารถเอาไปใช้ได้กับทั้งด้านการทำงานและชีวิตครอบครัว