สวัสดีค่ะ วันนี้เป็นวันเกิดคุณสำลี แต่ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน…
by the way… คุณสำลี แฟนอิฉันเอง
เมื่อวานฮีก็ออกไปแรดกับเดอะแก๊ง ทิ้งอิฉันให้เปลี่ยวอยู่คนเดียว
ฮีบอกไปผับ ถามชื่อผับอะไร แม่จะให้สายตามไปเฝ้าเผื่อป๋าพากิ๊กไปดิ้น
ฮีบอกผับอยู่ย่านพระรามเก้า ชื่อ
..
ส้มตำป้าจิต
..
ท้าอีก ส่งคนไปดูได้ (=*=)
เรื่องหนีแรดของฮีพักไว้ก่อน วกกลับมาประเด็นร้อนที่เราจะพูดถึงกันในวันนี้
ทีมรักลิเวอร์พูด กับผู้ชายในดวงใจของฮี พี่เจิด
เรียกซะบ้านนอก ตอนแรกที่ฮีเอ่ยชื่นชม ถึงกับต้องถามย้ำอีกที ใครฟะ พี่แถวบ้านนายหรอ (บ้านคุณสำลีอยู่ลพบุรี เลยไม่ถือว่าอยู่ในเมือง)
อ๋อ พี่เจิด Gerrard
เรื่องของเรื่องคือ ปีนี้ พี่เจิดลาออกจากลิเวอร์พูลแหละ
โอ้ย มิตรรักแฟนบอลแถวนี้แทบคลั่ง ฮีคร่ำครวญอยู่เป็นอาทิตย์
วันที่พี่เจิดเตะในบ้าน (คือเตะในสนามของลิเวอร์เอง เรียกทีมเหย้า) ครั้งสุดท้าย ฮีไม่สามารถหยุดโพสต์เฟสบุ๊คถึงฮีโร่ได้
กุรู้แล้วววววววววววว เต็มฟีดกุไปหมดเลยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขนาดรูป Cover เฟสฮี ยังเป็นพี่เจิด ตรูยังไม่เคยขึ้นเลยนะเฟ้ย Cover เนี่ย อีพี่เจิด ลงมาเลยยยยย
อีกอาทิตย์ถัดมา ได้เวลาสไกป์หากัน ฮีบอกไม่ได้ ต้องดูพี่เจิดเตะนอกบ้าน (คือเตะในสนามอื่นที่ไม่ใช่ของลิเวอร์) ครั้งสุดท้าย บะบาย เดี๋ยวคุยพรุ่งนี้
จะเตะครั้งสุดท้ายอะไรนักหนา เดี๋ยวในบ้าน เดี๋ยวนอกบ้าน เดี๋ยวลีกนู้น ลีกนี้ แมร่งหลายครั้งสุดท้ายจริง แต่ก็ต้องยอมให้ เดี๋ยวฮีคร่ำครวญ
ย้อนกลับไปปีที่แล้ว พี่เจิดมาไทย ฮีก็เป็นหนึ่งในติ่งพี่เจิด
ตามเช้าตามค่ำ พี่เจิดไหนสำลีนั่น มโนเพ้อพกว่าพี่เจิดโบกมือให้ กุจะบ้าตาย
ทั้งอาทิตย์ไม่ต้องไปไหนด้วยกัน แคนเซิลทุกนัด ฮีจะติดตามพี่เจิด
ถามว่า น้องเจนกับพี่เจิด จะเลือกใคร คำตอบหรอ ไม่ต้องเดาก็ได้ใช่ไหม ซัดป๊าบไปหนึ่งที
คุณสำลีมีแนวร่วมหนึ่งคนถ้วนมีนามว่า ติ๊ดตี่ เป็นมเหสีเอก ส่วนอิฉัน เป็นได้แค่นางบำเรอ
โทรหา ส่งไลน์ คุยมุ้งมิ้งยิ่งกว่าคุยกะกุอีก ถ้าติ๊ดตี่เป็นหญิง คงได้นัดตบกันหน้าเซเว่นเป็นแน่
เรื่องติ๊ดตีพักไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยนินทา วกกลับมาที่ทีมลิเวอร์
ไม่เข้าใจว่าทำไมเชียร์ ไม่ได้แชมป์มา 25 ปี เท่าอายุฮีเลยนั่น ไม่เคยท้อบ้าง?
ที่ใกล้เคียงสุดๆคงเป็นสองปีก่อน ติ๋งลิเวอร์ทั้งหลายมีหวังลุ้นแชมป์เต็มที่ คุณสำลีก็เป็นหนึ่งในนั้น
แมทช์ตัดสินชะตาที่ลิเวอร์ต้องดวลกับเชลซี ฮีกับสหายรักติ๊ดตี่ ได้เดินทางไปให้กำลังใจทีมรักร่วมกับติ่งลิเวอร์ที่เหลือ
ส่วนอิฉันจะรออะไร ไม่ดูไม่เชียร์ แต่ต้องไปด้วยเป็นมารผจญ
เหมือนไปดูหนังกลางแปลง ปูเสื่อ ซื้อเบียร์ เชียร์บอล
อยู่บ้านนั่งโซฟา เปิดแอร์ มันไม่มันส์ ต้องไปทนร้อน เสี่ยงฝน เชียร์ร่วมกัน แสดงถึงความสามัคคีของเหล่าเป็ดแดง (สัญลักษณ์ลิเวอร์เค้า)
ผลปรากฎเป็ดพ่าย ติ่งคอตกกลับบ้าน ชวดแชมป์หลังจากรอมา 24 ปี ชีวิตแสนรันทด
ติ่งสำลียืนเศร้า น้ำตาคลอเบ้าใน MRT
ไคลแมกซ์ของเรื่องนี้มันอยู่ที่ เด็จพ่อของอิฉันเชียร์แมนยู
แมนยูเป็นทีมคู่แค้นของลิเวอร์ ถ้าต้องให้เชียร์บอลนัดไหนที่ลิเวอร์แข่ง ติ่งแมนยูขอเชียร์ฝั่งตรงข้าม
รับไม่ดร้ายยที่ลิเวอร์จะได้ดี ไม่รู้แค้นกันมาแต่ปางไหน
ที่เล่านี่ไม่ได้กลัวทะเลาะกันหรอกนะ คุณสำลีเคยทะเลาะกับใครไหม ใครทำให้ฮีโมโหได้คือสุดยอด (ฉันเอง หุหุ)
เจอกันทีไร เป็นต้องยอมให้เด็จพ่อบลัฟลิเวอร์ทุกคราไป น่าเห็นใจสุดๆ
ขนาดเด็จพ่อเบามือแล้วนะ ติ่งลิเวอร์สำลียังตะเตือนใจ ทำตาเศร้าเว้าวอนให้ช่วยเหลือ
อิเจนทำไง ช่วยสิ
ช่วยซ้ำเติม ฮ่าฮ่า
เรื่องสุดท้าย สีเสื้อทีมลิเวอร์ ดันเป็นสีแดง
แล้วผิวฮีดันสีดำ เอ้ย น้ำตาล
เวลาไปให้กำลังใจทีม ก็ต้องใส่สีทีมใช่ม้า เดี๋ยวหาว่าไม่ตั้งใจมาเชียร์จริง
ฮีใส่ที…
สะกิดหน่อย ตัวเคยเรียนศิลปะตอนประถมไหม ดำกะแดงมันไปกันไม่ได้นะเฮ้ยยย
แต่เสื้อทีมเยือนทีมนี้ดันสีดำอีก ใส่แล้วคงต้องยิ้มกะเหลือกตาเข้าไว้ เดี๋ยวคนอื่นเดินชน
ที่แดนผู้ดีมันคงมีแต่คนขาวๆ เลยไม่ได้ทำเผื่อผิวคุณสำลีไว้
ไว้มานินทากันใหม่เด้อ ใครว่าอยู่กับฮีไม่มีสัสัน เห็นนิ่งๆอย่างนั้น เรื่องฮีเยอะแยะ
จะอะไรก็แล้วแต่จะบอกว่ารัก ลิเวอร์พูลเอามากๆ