Post ที่แล้วเขียนเกี่ยวกับ Social life ที่ Kellogg วันนี้ขอเขียนเกี่ยวกับการทำกิจกรรมชมรมหรือ club ต่างๆกันบ้าง (เมื่อไหร่จะเขียนเกี่ยวกับเรื่องเรียนเนี่ย ตกลงไม่ได้มาเรียนใช่ไหม ตอบ!) ท้าวความกันก่อนว่าที่ MBA ทุกที่จะมีชมรมที่ดำเนินการทุกอย่างโดยนักเรียนหรือเรียนว่า student-run club โดยที่ club เหล่านี้มีหลายประเภท ตั้งแต่ที่เกี่ยวกับ industry/อาชีพ เช่น Consulting club, Technology club, family business club เกี่ยวกับเชื้อชาติต่างๆ เช่น Southest Asia Club, Black Management Association, Hispanic Management Association เกี่ยวกับกีฬา เช่น Tennis, Golf, Ski & Snowboard เกี่ยวกับ gender เช่น Women Management Association, Pride @ Kellogg (LGBTQA) และกลุ่ม entertainment, ...

หลังจากสมบุกสมบันอยู่อเมริกานานถึง 17 เดือน ดูเวลาตกฟากสัมพันธ์กับการเคลื่อนของดวงดาว (นี่ก็เพ้อเจ้อ) ก็ได้ฤกษ์กลับมาเยี่ยมบ้านซักที ช่วงนี้โดนกักตัวอยู่ใน State Quarantine เหงามากเลยตัดสินใจนั่งรำพึงรำพัน เอ้ย reflect ว่าเสียเงินไปเรียนเมืองนอกอยู่ปีกว่าๆได้อะไรกลับมาบ้าง ขอพื้นที่ 2 ย่อหน้าในการปูเรื่อง ความจริงแล้วเป็นคนที่มี confidence กับ self-acceptance ต่ำมากโดยเฉพาะเรื่องเพื่อน ตอนเรียนมัธยมก็โดนเพื่อนจับกลุ่มกันแบน คนอื่นอาจจะสนุกที่สุดในชีวิตแต่สำหรับฉันถือเป็นเสมือนยุคมืดของการเข้าสังคมเลยก็ว่าได้ ตอนทำงานก่อนมาเรียน MBA ก็โดนเพื่อนร่วมงานในทีมพากันแบนอีกรอบ เลยเป็นตราบาปติดตัวว่า คิดวนไปวนมาว่ากุมีปัญหาอะไรหรือเปล่าฟะ ถึงได้มีปัญหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ว่าจะพยายามปรับปรุงตัวเองแค่ไหนก็ตาม โอเค จบการดราม่า หลักๆที่ตัดสินใจมาเรียนที่ Kellogg เพราะว่าอยากพัฒนา social skills ของตัวเอง ภาษาชาวบ้านคือ เข้าสังคมยังไงไม่ให้คนเกลียด อันเป็นที่มาของ post นี้ ซึ่งเขียนในวันที่แผลใจหายสนิทแถมมาด้วยความมั่นใจอีกหนึ่งกระบุง (เบาได้เบาลู้กกก) Blend In Difficulty Level ของดีของการมาเรียน MBA ที่อเมริกาก็คือ จะทำให้เจอคนมากหน้าหลายตาหลายเผ่าพันธ์จากทุกมุมโลก แต่ก็ทำให้คนไทยที่ไม่เคยออกไปอยู่นอกประเทศเลยอย่างฉันเกิด culture shock, lauguage shock ไปตามๆกัน ตอนไปดูโรงเรียนที่ Duke ...

เนื่องจากมีความเบื่อจากการดูซีรีย์เกาหลีและอ่านนิยายจีน เลยขอสลับมาเขียนเกี่ยวกับเรื่องที่มาเรียน MBA อีกครั้งหนึ่ง อยากจะเล่าย้อนไปตอนที่มาถึงใหม่ๆแล้ว Kellogg จัดรับน้องเตรียมเรียน MBA นึกถึงอารมณ์ตอนปอตรีเข้าวิศวะแล้วมีรับน้อง 3 เดือนกว่าจะได้เกียร์ อันนี้จัดไป 3 วัน อัดแน่นครบทุกรสชาติแบบเรียกได้ว่า การรับน้องระดับโลก เป็นอย่างนี้นี่เอง กิจกรรมรับน้องที่ Kellogg ถูกเรียกว่า CIM ย่อมาจาก Complete Immersion in Management แต่ก่อนมีห้าวันแต่มันคงหนักไป จัดไปจัดมา ในปีของฉัน (Class of 2021) เหลือ 3 วัน 3-5 September 2019 แล้วก็เริ่มเรียนเลยหลังจากนั้น แม้จะผ่าน ACE (ตามอ่านได้ที่ https://wp.me/p6REJW-1nV), KWEST (ตามอ่านได้ที่ https://wp.me/p6REJW-1md) และกิจกรรม Social Impact (เดี๋ยวเขียนแล้วเอาลิงค์มาให้นะ) มาแล้ว แต่ฉันก็ยังตื่นเต้นกับ CIM อยู่มาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอกับเพื่อนร่วมคลาสทั้ง 450 ชีวิตแบบจัดเต็มไม่มีกั๊ก ถือเป็นการเริ่มต้นชีวิต MBA ที่ฝันไว้มาหลายปี ...

แปะลิ้งค์ให้กดไปดู EP อื่นๆได้ง่ายๆจ้า EP1 Intro + บินถึง Chicago/Kellogg School of Management EP2 New York EP3 Washington DC, Philadephia, Boston EP4 Acadia National Park/Chicago กลับมาอีกครั้งหลังหายไป 6 เดือน มีคนถามว่า(เมิง)ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ยังอยู่ค่ะเพื่อนๆ แค่ช่วงที่ผ่านมายุ่งมาก ส่วนช่วง covid-19 นี้ก็ว่างมาก self-isolate ตัวเองอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ คิดถึงภูเขา sunset sunrise สวยๆจนต้องงัดทริปนี้ออกมาเขียนไปพลางๆ ทริปนี้เป็นทริปประเดิมก่อนที่ฉันจะเริ่มเรียน MBA ที่อเมริกา เป็นการเที่ยวเมืองใหญ่ๆในฝั่งตะวันออกของประเทศอันใหญ่โตนี้ ประกอบด้วย New York, Washington DC, Philadelphia, Boston, Acadia National Park (ในรัฐ Maine) และมาจบที่ Chicago เมืองที่ฉันจะต้องอยู่ไปอีกสองปี ไม่พูดมาก (แต่มึงพล่ามมาสอง paragraph ...

ACE (American Culture and English for International Business Students) program คือคลาสเรียนที่ Kellogg จัดขึ้นเพื่อให้นักเรียนต่างด้าวทั้งหลายได้ปรับตัวปรับใจก่อนเข้าสู่วงวานการเรียนแบบฉบับอเมริกัน เริ่มจัดเมื่อ 14 ปีที่แล้ว และต่อเนื่องมาตลอดจนถึงปัจจุบัน โดยข่าวดีมากๆก็คือ ปีนี้ถือเป็นปีที่ 2 ที่ให้เรียนกันฟรีๆ เอาแต่ตัวและหัวใจมาก็พอ (อ่อ จ่ายค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์ด้วย) โดยจากเดิมรู้สึกว่าจะคิดค่าเรียนประมาณแสนกว่าบาท หลายคนคิดว่า โหย งั้น international student ก็มากันตรึมเลยสินะ กะคร่าวๆคือเด็กต่างชาติ 35% ของชั้นเรียน 450 คน คือราวๆ 150 คน คิดว่ามาได้ซัก 1 ใน 3 ก็ประมาณ 100 คน… แต่ในความจริงแล้ว อย่าลืมว่าเด็กต่างชาติที่ติด Kellogg ส่วนใหญ่เหนือปุถุชนธรรมดาไปเยอะ มีประสบการณ์ในอเมริกาและต่างประเทศมาแล้วค่อนชีวิต พูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่าภาษาถิ่นของตัวเองด้วยซ้ำ คนกลุ่มนี้เลือกที่จะใช้เวลาหลังจากทำงานหนัก (พวกที่ทำ consulting หรือ investment banking มาก่อน) ในการพักผ่อน ...

KWEST (อ่านว่า เควส) ย่อมาจาก Kellogg Worldwide Experience and Service Trip เป็นกิจกรรมสำหรับนักเรียน MBA ของ Kellogg ที่กำลังจะเข้าไปเรียนในปีนั้นๆ โดยส่งนักเรียนออกเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละประมาณ 20-25 คน (รวมทั้ง significant others – แฟน สามี ภรรยา ลูกๆ หรือที่ Kellogg เรียกว่า Joint Venture หรือ JV) ให้ไปเที่ยวด้วยกันหนึ่งสัปดาห์ ณ สถานที่ต่างๆกว่า 40 ประเทศทั่วโลก แล้วเลือกสถานที่ที่จะไปยังไง? กิจกรรมเกือบทุกอย่างของ Kellogg จะถูกจัดโดยนักเรียน (student-led activities) รวมถึง KWEST ด้วย นักเรียนปีสอง 5 คน จะรับหน้าที่เป็น KWEST Leader ในแต่ละทริป ร่างแผนการท่องเที่ยวเป็นข้อมูลให้นักเรียนใหม่อย่างเราๆเลือกสถานที่ที่อยากจะไป 10 อันดับเรียงจากมากไปน้อย แต่ละทริปจะมีข้อมูลอย่างละเอียด รวมถึงการให้คะแนนในด้านต่างๆ ...

เคยมีความฝันไหม แล้วถ้าฝันนั้นอยู่ไกลจนไม่แน่ใจว่าจะเดินไปถึงวิธีไหน เป็นคุณ จะทำอย่างไร ความฝันทั้งชีวิตของฉัน คือการได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ บางคนอาจมองว่าเป็นเรื่องไม่ยาก แต่มันจะไม่ง่ายเลยสำหรับคนที่ไม่ได้มีทุนทรัพย์ที่พร้อมหรือไม่ได้มีต้นทุนชีวิตที่ดีแบบฉัน (ตายล่ะ เริ่มต้นได้ดราม่ามาก แต่อีกสองบรรทัดก็กลับมาคอมมาดี้แล้ว) ความฝันนี้ทำให้ฉันตั้งใจฝึกฝนภาษาอังกฤษอย่างหนัก ตอนนั้นแค่คิดแบบตื้นที่สุดว่าจะไปเรียนเมืองนอกได้ก็ต้องพูดภาษาเค้าได้ก่อนใช่ไหมล่ะ ประกอบกับพ่อแม่ของฉันที่สนับสนุนด้านภาษามาตั้งแต่เล็ก (คือทำอะไรไม่ได้ขอให้มันคุยกับคนอื่นรู้เรื่องเป็นพอ) คอยส่งให้เรียนพิเศษทั้งภาษาไทย อังกฤษ ตามขอบเขตของกำลังทรัพย์ที่มี จนกระทั่งโตถึงระดับหนึ่งฉันก็คิดได้ในที่สุด (ด้วยความงก) ว่า การเรียนพิเศษคือการเสียเงินโดยใช่เหตุ เรียนจาก dictionary เอาล่ะกัน จากนั้นก็บังคับเพื่อนให้เอา application dictionary ของมันมาลงในเครื่องตัวเองทันที (ทำไมมันชั่วแบบนี้เนี่ย) ฉันเคยสอบในโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยน AFS (สมัยก่อนดังมากนะโครงการนี้) ได้ไปเรียนที่อเมริกาแต่ต้องจ่ายเองเป็นแสนบาท ตอนนั้นไม่มีตังค์ก็เลยอดไป เลยจำฝังใจว่า ถ้าไม่มีตังค์จะไปเรียนต่างประเทศต้องได้ทุน ซึ่งคนได้ทุนต้องไปผู้ที่มีผลการเรียนดี ฉันเลยตัดสินใจก้าวสู่เส้นทางสายเนิร์ด ใช้จิตวิทยาหลอกเพื่อนให้กลัวจนทำข้อสอบไม่ได้เพื่อทำให้ฉันได้เกรดดี (ล้อเล่นนะ) จนกระทั่งตอนเรียนจบ ฉันได้ทุน กพ. และทุนจากที่มหาลัยไปเรียนต่อต่างประเทศตามที่หวัง แต่พอถามตัวเองว่าโอเคมั้ยกับ 7 ปีที่จะไม่มีรายได้และพอจบมารายได้ก็อาจไม่พอที่จะทำให้ครอบครัวสบายได้ในระยะเริ่มต้น ดังนั้นการสละทุน จึงเป็นคำตอบของฉัน 4 ปี หลังจากนั้นหมดไปกับการเติบโตในสังคมทำงาน เห็นเพื่อนๆที่ทำงานเดียวกันเริ่มต้นสมัครมหาลัยระดับโลก (หลังจากนี้จะขอเรียกว่า Top U) ก็ได้แต่อิจฉา (ไม่อยากจะยอมรับเลย แต่นิสัยไม่ดีแบบนั้นจริงๆล่ะ) ...