เชื่อว่าหลายคนต้องเคยเจอเหตุการณ์นี้ อยากไปเที่ยว พอชวนเพื่อน “ไม่ว่างว่ะแก” “เราไม่อยากไปที่นี่” “โอ้ย! งบไม่ได้” หลากหลายเหตุผล สุดท้ายเราก็เลยอดไปเที่ยวเช่นกัน ต้องบอกว่า อย่าไปแคร์! ผู้หญิงยุคนี้ต้องสตรอง รถชนต้องไม่ตาย! งานหนักต้องไม่บ่น! แล้วทำไมกับแค่ไม่มีเพื่อนเที่ยวถึงกับร้องไห้งอแง เสียลุคผู้หญิงสายแข็ง (แรง) หมด จะบอกว่า มาเที่ยวคนเดียวกันเถอะ สบายใจอยากไปไหนก็ไป ไม่แคร์เพื่อน แฟนอะหรอ? ไม่มีก็เชิดๆ สวยๆ เที่ยวเก๋ๆ ให้ผู้ชายอิจฉา แต่การไปเที่ยวคนเดียวนั้นไม่ใช่จะซุ่มสี่ซุ่มห้าอยากไปไหนก็ได้ เราต้องรู้จักการวางแผนชีวิต เลือกสถานที่ๆ ปลอดภัย จากนั้นก็ควรจองที่พักล่วงหน้า เพราะจะไปเดินหาหน้างานบอกเลยว่าอันตรายมาก อย่าง Traveloka ก็ถือว่าเป็นผู้ช่วยที่ดีสำหรับสาวๆ ที่อยากเดินทางคนเดียว เพราะจองที่พักล่วงหน้าได้ ไม่ต้องห่วงว่าที่พักจะเต็มเมื่อไปถึง แถมในแอปฯ ยังมีที่อยู่และแผนที่บอกทางไปโรงแรมชัดเจน ซึ่งเหมาะมากเวลาต้องไปต่างประเทศ เอาล่ะ เมื่อจองห้องพักเรียบร้อยก็ถึงเวลาเตรียมตัวแล้วว่า การเที่ยวคนเดียวแบบผู้หญิงสายสตรองนั้นต้องระวังอะไรเป็นพิเศษ 1. อย่า! ดื่มของมึนเมาเด็ดขาด ขนาดมีเพื่อนไปยังต้องระวังตัว เป็นสาวเป็นแส้ เรื่องของมึนเมาดื่มได้พอสังคมแค่นั้น แต่หากไปเที่ยวต่างถิ่นไกลบ้านคนเดียว แนะนำว่าไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์เด็ดขาดเลย ยิ่งประเภทชอบทิ้งตัวเวลาเมา ไม่มีสติยิ่งไม่ควรแตะต้องแอลกอฮอล์ ยุคนี้อันตรายรอบด้าน ต้องดูแลตัวเองกันด้วยนะสาวๆ 2. กลับเข้าที่พักก่อนค่ำ นอกจากไม่ดื่มแอลฯ แล้วเรื่องนี้ก็สำคัญ ...

อินโดนีเซีย ประเทศที่ยังไง๊ยังไงก็ไม่เคยติดอยู่ในลิสต์การท่องเที่ยวที่ยาวเป็นหางว่าวของฉันเพราะ 1.ร้อน 2.ร้อน 3.ร้อน (ที่ไหนไม่มีหิมะขอให้ตัดทิ้งไปก่อน) แต่เนื่องจากมีเพื่อนสองคน(ที่ไม่รู้จักกัน)ชวนไปภูเขาไฟชื่อเท่ ‘โบรโม่’ พร้อมๆกัน เลยเริ่มหาข้อมูลแล้วพบว่า เฮ้ยยย สวยดีนี่หว่า แถมใช้เงินไม่มากอีกตั้งหาก ถึงจะเป็นการปีนภูเขาไฟที่ยังพร้อมจะระเบิดอยู่ทุกเมื่อก็เหอะ (ซึ้อประกันการเดินทางไปหน่อยแล้วกัน) ว่าแล้วก็จัดการรวบรวมสมาชิกและจองตั๋วเครื่องบินโลด ตั๋วเครื่องบิน เราจะต้องบินไปลงที่เมืองสุราบายา (Surabaya) ได้ยินชื่อก็จะเมาล่ะ ซึ่งปัจจุบันไม่มีบินตรงจากกรุงเทพฯ ต้องไปทรานซิทซักที (ส่วนใหญ่จะเป็นสิงคโปร์) ฉันไปเสิร์ชหาตั๋วถูกและลองจองผ่าน Skyscanner เป็นครั้งแรก ได้บินกับ Tiger Airways ราคาคนล่ะ 5,700 + 1,000(โหลดกระเป๋าคนละ 10 กิโลไป-กลับ) = 6,700 บาท ราคานี้ไม่มีการเลือกที่นั่งและข้าวหรือน้ำซักหยดบริการนะฮ้าบ แต่พอทางสายการบินส่งตั๋วจริงกลับมากลายเป็นว่าคนล่ะ 6,280 บาท ไอ้บริษัทนายหน้ามันกินหัวคิวไปตั้งสี่ร้อยกว่าบาท! เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ใช้ Skyscanner เสิร์ชหาคร่าวๆและจองจริงกับสายการบินต้นทาง นะคะ T^T แผนการท่องเที่ยว ทริปมาตรฐานของการไปโบรโม่ มักจะพ่วงภูเขาไฟอีกลูกที่ชื่อว่า คาวาอีเจี้ยน (Khawa-Ijen) ไปด้วย (ดูมันน่ารัก คาวาอี้ ไงไม่รู้) และอาจจะเลยไปถึงบาหลีเพราะอยู่ไม่ไกลนัก ข้ามทะเลไปจึ๊กนึงก็ถึง ...

ขอตั้งชื่อสวนกระแสเล็กน้อย เนื่องจากยังไม่เคยคิดจะลาออกจากการเป็นลูกจ้างและยังคงรื่นเริงกับการเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ วันนี้จึงอยากบันทึกประสบการณ์การลาออก ‘ครั้งแรก’ หลังจากกลั่นกรองตกผลึกกับตัวเองมาซักพัก ไม่เคยมีความคิดจะย้ายงานอัพเงินอะไรมาก่อนเพราะอัตราการขึ้นเงินเดือนของที่เก่าค่อนข้างเยอะ ตั้งใจว่าจะอยู่ต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งไปเรียนต่อปริญญาโทแล้วค่อยว่ากัน ประกอบกับ career path ค่อนข้างชัด มีโอกาสเติบโตสูงเลยไม่ได้คิดอยากย้ายไปไหน ถ้ามันดีจริงทำไมถึงลาออก?   เรื่องมันเริ่มตอนพ่อป่วยหนัก นอนอยู่โรงพยาบาลแถวบ้าน ส่วนตัวฉันทำงานและเช่าหออยู่ในเมือง งาน consult หนักเป็นธรรมดา อันนี้เรารู้กันดี ทำให้ฉันมีเวลาไปเฝ้าพ่อน้อย ตกเฉลี่ย 1-2 ครั้งระหว่างอาทิตย์ แม้ว่าวันเสาร์อาทิตย์จะไปอยู่เต็มวัน แต่เทียบกับแม่และน้องชายที่อยู่แทบ 24×7 โดยเฉพาะน้องชายที่ใกล้เข้ามหาลัย ต้องอ่านหนังสือสอบแอดมิดชั่น ก็ถือว่าตัวฉันเองเห็นแก่ตัวมาก นี่คือความผิดกระทงแรก… มันคือความผิดและความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ถ้ามีไทม์แมชชีนจริงๆ จะย้อนเวลากลับไปลางานยาว และอยู่กับพ่อให้ได้มากที่สุดจนวาระสุดท้ายของชีวิตท่าน พอพ่อเสียได้ไม่ถึงเดือน ฉันดันลางานสองเดือนไปโครงการแลกเปลี่ยนต่างประเทศที่ได้รับคัดเลือกตั้งแต่พ่อยังไม่ทรุด ปัญหาอยู่ที่ ทำไมตอนนี้ดันลาได้? แล้วแม่ที่เสียใจจนต้องไปหาจิตแพทย์ ใครดู? คำตอบคือน้องชายที่เพิ่งสอบเข้ามหาลัยแถวบ้านได้ และอยู่ในระหว่างปิดเทอมรอเรียน โครงการในฝันของนักล่าทุนทุกคน สำหรับฉัน มันคือความทรมานที่ต้องถามตัวเองซ้ำๆทุกวันว่า ตัวฉัน…มาทำอะไรที่นี่? พอกลับมาทำงานก็กลับเข้าสู่ลูปเดิม คืออยู่หอในเมืองวันจันทร์ถึงศุกร์ ทำงานหนัก เหนื่อย เสาร์อาทิตย์กลับมาบ้านก็อยากนอนอยากพัก แต่พอเจอหน้าแม่ก็โดนบ่น ตัดพ้อต่อว่านู่นนี่ พูดถึงตอนดูแลพ่อตอกย้ำให้รู้สึกผิด กลายเป็นว่าวันเสาร์อาทิตย์ไม่ใช่วันที่ฉันตั้งตารออีกต่อไป เป็นวันที่ต้องกินยาแก้ปวดหัวอย่างน้อยสี่เม็ดทุกครั้งที่กลับบ้าน ความทุกข์จากการทะเลาะ ความรู้สึกผิด ...

ทริปใหญ่ปี 2016 นี้ขอเชิญชวนเพื่อนตามกันไปเที่ยวประเทศที่ใหญ่ที่สุดในโลก สหพันธรัฐรัสเซีย ทำไมถึงไปรัสเซีย? ‘หนาว ถูก แปลก ไม่ต้องทำวีซ่า’ หลังจากที่ไปผจญภัย ณ ตุรกี ดินแดนสองทวีป เมื่อปีที่ผ่านมา (ดีใจแบบเหลือจะกล่าวที่ได้ไปยลความสวยงามของประเทศนี้ก่อน ISIS บุก ขอให้ความสงบมาเยือนในเร็ววันจะได้ไปอีกรอบ) ปีนี้ยังคงคอนเซ็ปต์ไปประเทศสองทวีปเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือถูกลง เนื่องจากราคาน้ำมันถูกทุบ รัสเซียซึ่งส่งออกน้ำมันเป็นหลักเลยโดนไปแบบเต็มๆ มองแผนที่โลกแล้วเหมือนรัสเซียมีป้าย SALE 50% คาดไว้ตัวโตๆ อีกอย่างคือความโรคจิตส่วนตัวที่ไปเที่ยวทั้งทีขอไปแบบหนาวๆ แปลกๆ แอ้ดเวนเจ๊อร์ และสุดท้าย ต้องขอขอบคุณความสัมพันธ์อันดีงามของราชวงค์จักรีและโรมานอฟที่ทำให้คนไทยสามารถไปเริงร่าอยู่ในรัสเซียได้ 30 วันโดยไม่ต้องเสียสตางค์ซักบาทในการทำวีซ่า ฮูเร้ น่ากลัวมั้ย? ‘แค่คนไม่ยิ้ม พูดอังกฤษไม่ได้ ที่เหลือก็ทำการบ้านไปดีๆ’ คำถามตามมาคือ ไปกันเองเนี่ยนะ แกไม่กลัวหรอ? ก็มีบ้างอ่ะ ก็ออกจะเป็นประเทศที่ดูโหด เย็นชา มาเฟียซะขนาดนั้น แต่จากที่สัมผัสมาสรุปได้ว่าความอันตรายเท่าๆกับไปเที่ยวทุกๆที่บนโลก โจรมันก็ยังมองพวกถือเป้ สะพายกล้อง เป็นเหยื่ออันโอชะอยู่ดี อยู่ที่เราที่ต้องระวังให้ดี ความยากของประเทศนี้คือคนเค้าไม่พูดปะกิตก๊าน แม้กระทั่งในสนามบินนานาชาติ โฮสเทล สถานที่ท่องเที่ยวดังๆ ร้านอาหาร บลาๆ ดังนั้นเป็นหน้าที่อันใหญ่หลวงของคนที่อยากซ่าไปแบ๊คแพคเองที่จะต้องทำการบ้านศึกษาถนนหนทาง การเดินทางให้ดีๆ อันนี้รวมไปถึงประวัติศาสตร์ของประเทศชาตินี้และความเป็นมาของสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เพราะหาป้ายอธิบายที่เป็นภาษาอังกฤษยากมาก ...

หลังจากที่เคยเล่าว่าอาชีพที่ปรึกษาหรือ consultant (ต่อจากนี้จะขอเรียกสั้นๆว่า consult) คืออะไรและมีข้อดีข้อเสียอย่างไร ใน post นี้ขอเล่าถึงทักษะจำเป็นที่ต้องมีติดตัวไว้ถ้าหากคิดจะเป็น consult ค่ะ 1.Analytical skills (Extremely High) Analytical skills หรือทักษะการคิดวิเคราะห์ เป็นทักษะอันดับหนึ่งที่ consult ทุกคนจะต้องมีในระดับที่สูงมากๆ (ใส่ดอกจันไปเลยสามล้านดวง) ลองจินตนาการถึงวันแรกของโปรเจค เดินเข้าไปในบริษัทลูกค้า กวาดตามองไปรอบๆแล้วจะเห็นว่ามีคอมพิวเตอร์และเอกสารมากมายเต็มไปหมด นั่นแหละค่ะ ข้อมูลที่คุณต้องเลือกเก็บและนำเอาไปวิเคราะห์เพื่อได้ solution ออกมาเสนอลูกค้า ดังนั้นการเป็น consult ที่ดี ไม่ว่าจะเป็น junior หรือ senior จะต้องสามารถทำงานกับข้อมูลจำนวนมากได้ ขอแบ่งตามลำดับขั้นการทำงานดังนี้ – Data Collection ก่อนที่จะไปถึงการวิเคราะห์ข้อมูล เราต้องรู้วิธีได้มาซึ่งข้อมูลที่เราอยากจะได้ก่อน อาจจะเป็นการสัมภาษณ์ ขอดูเอกสาร สังเกตการณ์ ทำ survey ฯลฯ ฉันเคยเจอทัังกรณีที่ได้ข้อมูลมามากเกินไปจนไม่รู้จะวิเคราะห์ส่วนไหนดี กรณีได้ข้อมูลมาไม่ตรงกับที่ต้องการ ก็ต้องหาวิธีอธิบายให้ลูกค้าฟังอย่างง่ายๆว่าสิ่งที่เราต้องการคืออะไร เวลารับข้อมูลมาต้องกลั่นกรอง ตัดและลดทอนอคติและอารมณ์ของผู้ให้ข้อมูลออกไป หรือกรณีไม่ได้ข้อมูลเลย ซึ่งอาจเกิดจากกลุ่มลูกค้าที่เราทำงานด้วยไม่รู้ว่าข้อมูลอยู่ตรงไหน ใครเป็นเจ้าของข้อมูล หรือคิดว่าข้อมูลสำคัญ (confidential) เกินกว่าที่จะให้เราได้ ดังนั้นเราต้องให้เหตุผลที่หนักแน่นพอว่าจะเอาข้อมูลไปทำอะไร เพื่ออะไร และหากขอข้อมูลเป็นจำนวนมากจากหลายหน่วยงาน ...

TED talks เป็นการประชุมที่คนที่มีความคิดดีๆล้ำๆมาแบ่งปันให้ชาวโลกรับรู้ ภายใต้คอนเซ็ปต์ Ideas worth spreading แถมอัดวีดีโอเป็นตอนๆเก็บไว้พร้อมมีคนมาแปลเป็น subtitle ให้เสร็จสรรพ หากใครสนใจไปตาม link นี้ได้ https://www.ted.com/ ฉันเริ่มต้นการดู TED talks เพราะอยากฝึกภาษาอังกฤษ ไปๆมาๆคือได้ทั้งภาษาอังกฤษและความคิดดีๆมาปรับใช้ในชีวิตประจำวัน จากเกือบร้อยกว่า talks ที่ดูมา วันนี้คัด 2 TED talks ที่ฉันใช้มากที่สุดในชีวิตการทำงานมาเล่าสู่กันฟัง 1. Your body language shapes who you are ของ Amy Cuddy ศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาสังคมในมหาวิทยาลัย Harvard หลายคนๆคงเคยได้ยินมาแล้วว่า มนุษย์เรารับรู้จากท่าทางหรืออัปกิริยาหรือที่เรียกว่า non-verbal ได้มากกว่าคำพูดหรือ verbal ซะอีก ดังนั้นสิ่งที่คนอื่นแสดงออกมาจะมีผลต่อความคิดของเราโดยตรง และในทางเดียวกัน ท่าทางที่เราทำก็มีผลโดยตรงต่อสิ่งที่เรารู้สึกกับตัวเอง Our non verbal governs how we feel about ourselves. มีการวิจัยให้แบ่งกลุ่มคนออกเป็น 2 กลุ่ม ...

ด้วยปณิธานที่จะดูแลแม่ให้ดีแทนพ่อ แปรเปลี่ยนมาเป็นโปรเจคพันล้าน “#HangOutWithMom” (แกจะเว่อร์ไปไหน) แหม มือใหม่หัดดูแลแม่เต็มตัว ขอแฮชแทคอินเทรนด์กะเค้าหน่อยนะ สโลแกนของโปรเจคเราคือ หนึ่งอาทิตย์หนึ่งกิจกรรม คือหา 1 กิจกรรมทำร่วมกับหญิงแม่ทุกอาทิตย์ สำหรับกิจกรรมแรกในรอบปีคืออะไรนั้น ขอใบ้จากภาพนี้ ถูกต้องค่า พาแม่ไปกินนั่นเองงงง สืบเนื่องจากที่พี่ที่ทำงานแนะนำให้สั่งอาหารกล่องจากร้าน Delibites ไปเลี้ยงแขกในงาน ตอนแรกก็งงว่าร้านไหนไม่กล้าสั่ง พอไปหาในเว็บเลยได้รู้ว่าเป็นแบรนด์ของหวานของร้านเพลินแถววิภาวดี ราคาประมาณกล่องละ 40 บาท ไม่แพงมากและอร่อยจนแขกหลายคนเก็บกลับบ้าน วันนี้เลยนัดกับแม่อดข้าวกลางวันมาตะลุยกินเค้กที่นี่ซักหน่อย ไหนๆก็มาแล้ว เสียตังค์แล้ว ถือโอกาสรีวิวซะเลย (วิญญาณอาจารย์ยิ่งศักดิ์เข้าสิง) ร้าน Delibites อยู่หน้าร้านเพลินเลยค่ะ ไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่ไปอยู่สิงคโปร์ปีที่แล้ว กลับมาอีกทีตกแต่งร้านจนจำไม่ได้ มาดูบรรยากาศร้านเค้กกัน คนเดินเข้าออกเรื่อยๆ มาคุยงานก็มี พาครอบครัวมานั่งกินของว่างเล่นๆก็มี หลังจากจับจองที่นั่งก็ได้เวลาสำรวจของกิน สายตาไปหยุดอยู่ที่ตู้อาหารลดความอ้วน กลืนน้ำลายสามอึก เดี๋ยวค่อยไปตีแบตเอาออกละกัน สั่งเค้กแล้วจะขาดเครื่องดื่มได้ไง ที่นี่มีตั้งแต่กาแฟ นมปั่น ยันช็อคโกแลต ว่าจะหัดกินกาแฟอยู่พอดี สั่งเสร็จซักพัก เหยื่อ เอ้ย คุณสำลีก็มา ถูกหลอกมาให้เป็นเพื่อนคุยเล่นกับหญิงแม่นั่นเอง ตัวอย่าง topic ที่คุยกัน หญิงแม่: สินสอดแม่คิดเบาๆ 4 ล้าน สำลี: ...

3 Jan วันนี้จะมีไกด์มารับไป trekking 12 กิโล เดินไปหมู่บ้าน Lao Chai และ Ta Van ซึ่งเป็นหมู่บ้านชาวเขา โดยไกด์จะมารับในเวลา 8 โมงเช้า เมื่อวาน tour manager ส่งข้อความมาบอกว่าทัวร์ของเราจะเป็นแบบ private ไม่รู้ว่าได้รับการ upgrade หรือทัวร์ราคาที่จองไว้ 15 USD (540 THB) ต่อคนเป็นแบบนี้อยู่แล้ว พวกเราเลยตื่นมาอาบน้ำ กินข้าวแต่เช้า มองลอดระเบียงห้องอาหารไป อูววววววว ไม่เห็นอะไรเลย แบบนี้ไปเดินแล้วจะเห็นอะไรไหม เหมือนสวรรค์เห็นใจในความพยายามดั้นด้นมาที่นี่ของเรา ฟ้าเลยเปิดให้แดดส่องลงมา พวกเรากำลังเก็บกระเป๋าอยู่บนห้องถึงกับตะลึง ถลันไปคว้ากล้องถ่ายรูปทันที กลัวว่าถ้าช้า ฟ้าจะปิดซะก่อน วิวจากระเบียงห้องงดงามประทับใจ ไกด์เป็นสาวชาวเขาชื่อชู มาเลทไปครึ่งชั่วโมงแต่ก็รู้ว่าเธอรีบจริงๆ เธอพูดออกมาคำแรกนี่ถึงกับตะลึง สำเนียงแบบว่าดีเลิศศศศศ ชูบอกว่าเรียนจากนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่ทำงานด้วยอยู่ทุกวันนี่แหละ พูดได้อย่างเดียว อ่านและเขียนไม่ได้ เดี้ยนขอเอามือทาบอกด้วยความตกใจ คุณแม่อาการดีขึ้นมากและก็ตื่นเต้นมาก ซ้อมเดินอยู่ที่บ้านมานานนับเดือนเพื่อวันนี้ หมอกลงอีกครั้ง ชูเดินพามาถึง Love Market ก็ให้พวกเรายืนรอ แล้วเธอก็รีบวิ่งไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมลูกน้อย 1 คน O.o ...

ความเดิมตอนที่แล้ว เวลา 19.15 น. พวกเรายังค้างเติ่งอยู่แถวทะเลสาบคืนดาบ ซึ่งไกลจากจุดนัดพบที่จะไปรับกระเป๋าพอสมควร หน่ำซ้ำยังต้องเรียกแท็กซี่ต่อไปสถานีรถไฟฝ่ารถติดวันขึ้นปีใหม่ไปให้ทันเวลารถไฟออกคือ 19.40 น. เท่ากับเรามีเวลาไม่แค่ 25 นาที Jackie หามอเตอร์ไซค์รับจ้างได้ 2 คันได้ในที่สุด พวกเราจึงกระโดดขึ้นนั่งแบบซ้อนสอง Jackie กับน้องชายของฉันหนึ่งคัน แม่และฉันอีกคัน ฉันเคยคิดแว้บหนึ่งว่า ถ้าจะให้ทันในสถานการณ์แบบนี้ อาจจะต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ไปสถานีรถไฟ แต่ด้วยที่มากับแม่แล้วกระเป๋าที่เอามาก็ไม่ใช่กระเป๋าเป้  backpack ดันเป็นกระเป๋าลากตั้ง 4 ใบ เกินจำนวนคนที่มีจะถือขึ้นมอเตอร์ไซค์ด้วยซ้ำ ความคิดนี้เลยถูกปัดตกอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่ซิ่งมาที่จุดนัดพบ แม่ก็ตะโกนผ่านลมมาว่า “แม่ว่าต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ไปสถานีรถไฟ ไม่งั้นไม่ทัน” ฉันตะโกนแข่งกับลมถามกลับว่าแม่ไหวหรอ แม่พยักหน้าหงึกหงัก ฉันเริ่มจินตนาการว่าเราจะยกกระเป๋ากันยังไง อาจจะนั่งคนละคัน น้องชายอาจจะต้องแบก 2 ใบ มอเตอร์ไซค์จอดที่จุดนัดพบ Martin กับพนักงานโรงแรมอีกคนวิ่งมาพร้อมกับกระเป๋าของเรา 4 ใบ Martin เอาถุงใส่แซนวิซยักษ์สไตล์โรงแรมมายัดใส่มือฉัน ทำเอาอึ้งเพราะคาดไม่ถึงว่าจะทำแซนวิชมาให้จริงๆ Jackie วิ่งมาบอกให้จ่ายค่ามอเตอร์ไซค์ 100,000 VND ส่วนเขาจะไปเรียกแท็กซี่และรับผิดชอบค่าเดินทางไปสถานีเอง ฉันบอกว่าเราจะไปโดยมอเตอร์ไซค์ Jackie มองหน้าฉันอยู่ชั่วครู่ (คงประเมินศักยภาพอยู่) แล้วพยักหน้า หันไปคุยกับพี่วิน ฉันนึกว่าจะไปตามอีกคันมาแต่ว่าไม่ ...

1 Jan เข้าสู่วันแรกของปี 2016 พวกเราตื่นเช้าสดใส พร้อมไปลุย Halong bay อาบน้ำเสร็จก็รีบลงมาที่ห้องอาหารของโรงแรม จะว่าเป็นห้องอาหารก็ไม่ถูกนัก เพราะทั้งหมดมีอยู่ 4 โต๊ะเล็กๆ จัดวางในพื้นที่ค่อนข้างแคบแต่ก็ดูเรียบง่ายสวยงาม ใช้สอยพื้นที่ได้คุ้มจริงๆ นั่งปั๊บเมนูลง พลิกๆดูแล้วน้อยๆ ไม่น่ากินเลย ผิดหวังเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่พออาหารมานี่ โอ้ววววววววววว สวรรค์ ทำไมมันใหญ่เบิ้ม น่ากินปานนี้ พอทานอาหารเสร็จก็รีบขึ้นไปทำธุระส่วนตัวที่ห้องพักและลากกระเป๋าลงมาเช็คเอาท์ เพราะทัวร์บอกว่าจะมารับเรา 8.15 น. แต่สงสัยคนเยอะเลยมาช้า ส่งไลน์ตาม tour manager แล้วก็คุยกับ Martin (hotel manager) ไปพลางๆ ถึงได้รู้ว่าอายุ 25 เท่ากัน แต่งงานแล้วอีกทั้งกำลังจะมีลูก รออีกไม่นาน tour guide ที่จะพาเราไป Halong bay ก็มาถึง มีการเถียงกันเรื่องกระเป๋าเดินทางเล็กน้อยเพราะ tour manager บอกว่าทัวร์วันนี้จะเลิกดึก ให้เอากระเป๋าเดินทางไปเลยเพราะรถจะไปส่งที่สถานีรถไฟทีเดียว พอมาหน้างาน tour guide และ Martin ยืนยันหนักแน่นว่าให้เอาไว้ที่นี่ ยังไงก็มีเวลากลับมาเอากระเป๋าที่โรงแรมแล้วค่อยเรียกแท็กซี่ไปสถานีรถไฟที่อยู่ไม่ไกลนัก ฉันถามว่าจะกลับมาประมาณกี่โมง ...